از زمان اختراع چرخ تا گوشی آیفون ۷ پلاس، بشر به صورت فیزیکی فناوری‌ها و اختراعات را کنترل می‌کند برای نمونه از طریق دست و پا و تنفس و حرکت چشم. اما به لطف پیشرفت‌هایی که دانشمندان را قادر به درک فعالیت‌های عصبی مغز کرده است، بشر آماده‌ی استفاده از رابط‌های کاربری عصبی است. این سامانه‌ها می‌توانند به منظور شناخت نیازهای بشر بهتر از خود او به میدان بیایند. در این مقاله پنج کاربرد رابط مغزی آینده معرفی می‌شوند. با مجله فناوری‌های توان‌افزا و پوشیدنی همراه باشید.
توسط ذهنتان، رایانه خود را کنترل کنید.
تفسیر دستورات ذهنی توسط حرکات یک اشاره‌گر ماوس یا وارد کردن متن بدون تایپ کردن، در حال تبدیل شدن به یک کسب و کار بزرگ است. شرکت فیسبوک در کنفرانس F8 یکی از محصولات در حال توسعه خود را، که تایپ کردن تنها به کمک افکار است رونمایی کرد. در این فناوری نه نیازی به صفحه کلید است و نه صفحه نمایش لمسی، تنها با افکار خود می‌توانید تایپ کنید. این مساله طولی نکشید بعد از اینکه ایلان ماسک (Elon Musk) تصمیم خود را برای راه‌اندازی استارت‌آپ خود به نام Neuralink برای ایجاد رابط مغز اعلام کرد.
نخستین برنامه‌های کاربردی ساده خواهند بود: رسانه‌های اجتماعی با قابلیت پاسخ دادن ذهنی و با دست آزاد هنگام رانندگی ممکن است دو مورد استفاده از این دستگاه‌ها باشد. مردم با استفاده از رابط مغز-ماشین ممکن است به صورت ذهنی قادر به حذف تبلیغات مزاحم pop-ups در اینترنت باشند اما برنامه‌های کاربردی در محصولات موردنظر مصرف‌کننده که مزاحمتی ندارد متوقف نمی‌شوند.
همچنین دارپا (DAPRA)، در حال توسعه‌ی رابط‌های مغز-ماشین است که اجازه دهند فناوری نظامی را بهبود دهند و در عین حال ارتباطات کامل‌تر و سریع‌تر و با سکوت بیشتر میان سربازها در میدان جنگ ایجاد کنند. اینجا جایی است که ما حرکت رو به جلو در رابط‌های مغز-ماشین و رابط‌های ماشین-ماشین را آغاز می‌کنیم: اگر افکار یک فرد به صورت الکترونیکی از طریق یک هدفون که به صورت خودکار یک پیام را می‌سازد و اجرا می‌کند، عبور داده شود، بنابراین تنها دریافت‌کننده پیام می‌تواند بشنود. حال با این پرسش روبرو هستیم میان بشر و فناوری تله‌پاتی و رابط مغزی چقدر فاصله وجود دارد؟
نسل جدید بازی‌ها
ممکن است کنترل یک بازی با ذهن شبیه به یک برنامه کاربردی محدود به محاسبات عصبی به نظر برسد اما تعامل بازی‌ها بطور بالقوه آن‌ها را به حالات روحی بازیکن وابسته می‌سازد. ممکن نیست که یک بازی ترسناک، صحنه‌های ترسناک و تکان‌دهنده خود را از روی بازی هالیوودی عادی مانند موش و گربه الگوبرداری کند بلکه به احتمال زیاد از سیگنال‌های عصبی تنظیم‌شده می‌گیرد. توسط یک رابط مغز-ماشین، دشمنان در بازی می‌توانند زمانی که شما انتظار ندارید به سمت شما بیایند.
اثر نظارت شناختی (cognitive surveillance) در بازی کردن می‌تواند عمیق‌تر باشد. در ماه گذشته یک پژوهش ایتالیایی منتشر شد که به مفهوم “طراحی سطح موثر” یا طراحی بازی که با حالات روحی بازیکن سازگار است، اشاره دارد. آن‌ها سامانه‌ای را پیشنهاد کردند که می‌تواند براساس بازخوردهای الکترودهای عصبی، نه تنها با سختی یک بازی خاص بلکه با سبک بازی سازگار شود. در سازگاری با تجربه‌های بازی کردن واقعیت مجازی پیشرفته که ممکن است در یکی دو نسل سخت‌افزاری بعد در آینده وجود داشته باشد، می‌تواند یک موج جدیدی از تجربه‌های بازی کردن پدید آید. این‌ها فناوری‌هایی است که می‌توانند خیلی قدرتمند باشند. آن‌ها اندیشه‌های ما راجع به اینکه یک بازی چیست را به چالش می‌کشند، و می‌توانند دنیای دیجیتال اعتیاد آور امروزه را به صورت زندگی‌های مجازی که زندگی واقعی را می‌بلعند بسازند.
چه می‌شد اگر یک رابط عصبی که به مارک زاکربرگ متصل است، می‌توانست احساسات او را ترسیم کند و وارد داده‌های متا آینده‌ی این عکس کند؟
در زمینه فناوری و کاربردهای رابط های مغزی بیشتر بخوانید:
>>ایلان ماسک قصد دارد مغز انسان را با رایانه ترکیب کند
>>مرد معلولی را ببینید که دست خود را تنها با فکر کردن به آن حرکت میدهد
منبع : inverse
استفاده و بازنشر این نوشتار تنها با ذکر لینک منبع و نام مجله‌ی «فناوری‌های توان افزا و پوشیدنی» مجاز است.
