یک خانم جوان در یک حادثه در کارخانه تولید مواد پلاستیکی همه انگشتان دست راستش را از دست داد. وی مدتی بود که حامله شده بود و منتظر به دنیا آمدن فرزندش بود. داوطلبانی تصمیم گرفتند تا برای وی یک پروتز دست مصنوعی چاپ سه بعدی بسازند تا او بتواند از نوزادش بهتر مراقبت کند.
چند سال پیش کریستین شیلد به طور داوطلبانه درگیر پروژه های حمایت از بیماران مبتلا به لپروسی (leprosy) شد. لپروسی یک بیماری مزمن واگیر است که به طور عمده بر پوست و عصبهای پیرامون آن، چشمها و بخشهای بالایی سامانه تنفسی اثر می‌گذارد. با این حال اگر در مراحل نخستین بیماری تشخیص داده شود قابل درمان است. در جهان حدود دو تا سه میلیون نفر نیازمند مراقبتهای مداوم برای این بیماری هستند و هر سال ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار مورد جدید نیز، عمدتا در هند، برزیل و اندونزی به آن افزوده می‌شود.
در میان کسانی که کریستین به آن‌ها کمک کرد فردی به نام علی سیج بود که مبتلا به جذام شده بود. وی در روستای Sitanaia در اندونزی یک کارگاه ساخت اندامهای مصنوعی به راه انداخته و درخواستهای بیشماری از افراد نیازمند و فقیر برای ساخت دست و پای مصنوعی دارد.
سال گذشته کریستین با بنیاد e-nable که در سراسر جهان به کمک داوطلبان خود دستهای مصنوعی چاپ سه بعدی می‌سازد آشناشد.
علی با یک خانم جوان به نام Nini که در یک حادثه در کارخانه تولید مواد پلاستیکی همه انگشتان دست راستش را از دست داده بود آشنا شد. Nini مدتی بود که حامله شده بود و منتظر به دنیا آمدن فرزندش بود. علی وی را به کریستین معرفی کرد و از او خواست تا برایش یک پروتز دست مصنوعی چاپ سه بعدی بسازد تا او بتواند از نوزادش بهتر مراقبت کند.
کریستین می‌گوید:
«با تحقیقاتی که انجام دادم متوجه شدم که نمایشگاهی در زمینه ماشینهای اداری در جاکارتا در حال برگزاری است و در آن بخشی به نام چاپگرهای سه بعدی وجود دارد. من به آنجا رفتم و با پنج شرکت که در زمینه گسترش این چاپگرها و مواد اولیه آن‌ها فعالیت می‌کردند درباره این پروژه صحبت کردم.
نخست کار را با هنری کریستانو از شرکت PT Indoprint شروع کردم که پیشنهاد ساختن یک دست مصنوعی پلاستیکی را داد. کمی پس از آن وادی چان از شرکت ۳D Solution با من تماس گرفت. وادی کسب و کاری در زمینه چاپ سه بعدی داشت و با این فناوری کاملاً آشنا بود. او به من پیشنهاد داد تا یک دست مصنوعی از نوع طرح Raptor/Osprey بسازیم.»
هنگامی که امکان دسترسی آن‌ها به چاپگر سه بعدی فراهم شد، آن‌ها توانستند ظرف دو ماه یک پروتز دست مصنوعی چاپ سه بعدی برای Nini بسازند. این مدت به خاطر مشکلات یافتن مواد اولیه و سخت افزارهای مورد نیاز برای سرهم بندی آن کمی طول کشید.
علی و کریستین توانستند دست مصنوعی را پیش از به دنیا آمدن نوزاد کاملاً اندازه کنند و نواقص آن را برطرف سازند. Nini می‌توانست پیش از تولد دخترش با این دست مصنوعی چاپ سه بعدی تمرین کند.
حال او می‌تواند به کمک پروتز دست مصنوعی چاپ سه بعدی بدون هیچ گونه خطری دخترش را در آغوش بگیرد و با شیشه شیر به او غذا دهد و کارهایی را که بسیاری از مادران انجام می‌دهند انجام دهد.
کریستین می‌گوید:
«این کار کمک بزرگی به بسیاری از افراد قطع عضو می‌کند. چاپ سه بعدی هنوز در اندونزی فناوری تازه‌ای به شمار می‌آید و شرکتهای زیادی در این زمینه فعالیت نمی‌کنند. ما امیدواریم با کمک دوستانمان بتوانیم این دستهای مصنوعی چاپ سه بعدی را به مناطق بیشتری از اندونزی ببریم. هدف ما گسترش برنامه‌های ترویجی، برگزاری سمینارها و کارگاههای آموزشی برای مردم است تا بتوانند از این دستهای چاپ سه بعدی بسازند.»
با آنکه در این منطقه نیاز به ابزارهای کمکی معلولان بسیار زیاد است اما کار این گروه کوچک پنج نفره در قالب ساختن یک پروتز دست مصنوعی چاپ سه بعدی برای یک مادر جوان اثر زیادی داشته است. آن‌ها نه تنها به بهبود کیفیت زندگی او بلکه به بهبود زندگی فرزندش نیز کمک کرده‌اند.
این کار در اطرافیان آن‌ها نیز که می‌بینند چگونه از فناوری برای بهبود کیفیت زندگی مردم استفاده می‌شود انگیزه‌ای ایجاد می‌کند تا آن‌ها نیز راههایی برای کمک به مردم نیازمند بیابند و یا ساختن و سرهم بندی این‌گونه ابزارها را یاد بگیرند.
هووارد زین می‌گوید: «لازم نیست درگیر کارهای بزرگ، طاقت فرسا و اسطوره ای برای ایجاد یک تغییر شویم آنگاه که عمل کوچک میلیونها نفر از مردم می‌تواند دنیا را تغییر دهد.»
منبع: Enabling the future
