یک پژوهش نوآورانه روی ایمپلنت‌های مغزی نشان داد که تنش و اضطراب شدید با برانگیختگی الکتریکی نقاط خاصی از مغز قابل درمان است. ایمپلنت به کار رفته در این روش جدید فعالیت مارکرهای مغز را روی تشویش زیر نظر می‌گیرد. سپس با شناسایی آستانه اضطراب نواحی خاصی از مغز را برای مخدوش کردن چرخه تشویش و بهبود روحیه فرد هدف قرار می‌دهد. در ادامه این مقاله از مجله فناوریهای توان افزا و پوشیدنی با این روش بیشتر آشنا می‌شویم.
این پژوهش که در UC San Francisco انجام شده است، راهی جدید به جز رواندرمانی برای کنترل تشویش پیشنهاد می‌دهد. به گفته یکی از پژوهشگران ارشد این طرح، Andrew Krystal، این روش بیمارانی را درمان کرده است که نسبت به سایر درمان‌های تشویش مقاومت نشان می‌دهند. کلید آن نیز شناسایی چرخه‌ای است که در مغز علائم این بیماران را تشدید می‌کند.
این پژوهش در مجله Nature Medicine به چاپ رسیده است. در این گزارش اطلاعات درمان یک بانوی ۳۶ ساله با نام سارا وجود داردکه از کودکی درگیر تشویش بوده است. وی به درمان‌های تشویش مقاومت نشان می‌داد. او روش‌های مختلف درمان را امتحان کرده بود، از درمان‌های معمول ضد تشویش تا درمان با ضربه الکتریکی تشنج‌آور.
سارا بیان می‌کند که « احساس می‌کردم به آخر خط رسیده‌ام. به شدت مشوش بودم … زندگی برای من ارزش ادامه دادن نداشت.»
کاهش استرس با پالس الکتریکی در مغز
پژوهش‌های قبل از آزمایش اصلی این ایمپلنت روی یافتن الگوهای فعالیت‌های مغزی متمرکز بود. پژوهش‌هایی نیز برای یافتن نواحی مغز و بهبود علائم تشویش با پالس‌های الکتریکی متمرکز بود.
به گفته یکی از نویسندگان ارشد این مقاله، Edward Chang: «این پژوهش جدید تمام نکات مهم از پژوهش‌های پیشین برای کاهش استرس را گرد هم جمع کرد.»
نخستین قدم در پژوهش رصد فعالیت الکتریکی مغز سارا در طول ۱۰ روز برای تشخیص الگوهایی بود که به علائم استرس مرتبط است. پژوهشگران نواحی خاص آمیگدال که به صورت مداوم با بروز علائم استرس فعال می‌شود را به صورت خاص زیر نظر گرفتند. یکی از نگرانی‌های سارا این بود که آیا این کاهش سطح استرس پس از توقف درمان هم ادامه خواهد داشت یا خیر.
در این پژوهش، پژوهشگران درک کردند که تحریک‌های کوچک الکتریکی در جسم مخطط می‌تواند با فعالیت آمیگدال برهم‌کنش داشته باشد. زمانیکه فعالیت شخصی مغز و برانگیختگی الکتریکی شناسایی شود کاشت ایمپلنت در یک ناحیه مغز برای تحریک ناحیه دیگر مغز ممکن می‌شود.
به گفته سارا در ماه‌های نخست آزمایش ایمپلنت کاهش میزان استرس بسیار ناگهانی و شدید بود اما اثر آن پایدار نیز بود.
در طی روزهایی که کاشت انجام می‌شد استرس سارا افزایش یافته بود. پیش از کاشت، استرس وی در مقیاس Montgomery–Åsberg از ۴۵ عدد ۳۶ را داشت. تنها ۱۲ روز پس از روشن شدن امپلنت سطح استرس تا ۱۴ کاهش یافت و پس از ماه‌ها با کاهش آهسته به ۱۰ رسید.
شایان ذکر است این روش درمان تهاجمی تنها در موارد شدید و با علائم درمان ناپذیر قابل استفاده است. همچنین امکان این هست که با به کارگیری روش مشابه در بیماران مختلف نقاط تحریک متفاوتی کشف شود و یا نقاط تحریک شخصی‌سازی شود.
این پوشیدنی های چاپ سه بعدی نیازی به شارژ ندارند
اسکلت های بیرونی چگونه به ارگونومی حمل دستی بار کمک میکنند؟
منبع: newatlas
«استفاده و بازنشر مطالب تنها با ذکر لینک منبع و نام (مجله فناوریهای توان افزا و پوشیدنی) مجاز است.»
