آیا به دنبال طراحی یک دنیای واقعیت مجازی بهتر هستید؟ تجربیات جراحی به کمک ربات‌های دستیار اصول مهمی را به شما خواهد آموخت که به کارگیری آن‌ها در دنیای واقعیت مجازی بسیار موثر است. با مجله‌ی فناوری‌های توان افزا و پوشیدنی همراه باشید.
ممکن است واقعیت مجازی و عمل جراحی ربات دستیار به طور چشمگیری متفاوت به نظر برسند، اما این دو مقوله در یک چالش طراحی مشترک هستند: نیاز به حفظ ارتباط بین دنیای واقعی و مجازی
عمل جراحی ربات دستیار این امکان را فراهم می‌آورد که بتوان با حداقل آسیب شکاف کوچکی برای وارد کردن ابزار کمکی به بدن بیمار، مانند یک دوربین سه بعدی که روند درمان را سهولت می‌بخشد، ایجاد کرد. جراح تصاویر سه بعدی را با وضوح بالا به صورت زنده از داخل بدن بیمار می‌بیند و حرکات ابزار متصل به بازوهای رباتیکی را توسط یک سامانه‌ی مرکزی رباتیکی تحت کنترل دارد.
این روش جراحی نسبت به جراحی سنتی که طی آن شکاف‌های بزرگی در بدن ایجاد می‌شود به طوری که اعضای داخلی بدن قابل مشاهده است، موثرتر است و آسیب پذیری کمتری دارد. به عنوان یک جراح شما قادر خواهید بود ضمن نظارت بر کار سایر افراد حاضر در اتاق عمل بر شرایط حیاتی بیمار نیز تمرکز داشته باشید. ارتباط بین واقعیت و دنیای مجازی نه فقط مطلوب، بلکه حیاتی است.
پس از کار بر روی چندین پروژه با استفاده از ربات دستیار جراحی شرکت Intuitive Surgical، چهار اصل اساسی برای مدیریت تنش میان محیط‌های اتاق عمل مجازی و واقعی شناسایی شده است. با اعمال تغییرات اندکی می‌توان این اصول را برای سایر فضاهای واقعیت مجازی مانند فیلم‌ها یا بازی‌ها که برای مردم بیشتر آشنا هستند، به کار گرفت.
۱- ایجاد یک شاهراه میان دنیای واقعی و مجازی
قبل از شروع یک پروژه‌ی واقعیت افزوده، دو سوال از خود بپرسید: ۱) هدف از انجام این تجربه چیست؟ ۲) مکانیزم یا شاهراه نهایی که برای ارتباط میان دنیای واقعی و مجازی ایجاد می‌شود، چه خواهد بود؟
عمل جراحی به کمک ربات دستیار یک تجربه‌ی همکاری مشترک است. هدف اصلی این تجربه دستیابی به یک آگاهی کامل و مدام برای جراح است. به طوری که بتوان اطمینان حاصل کرد جراح با دستیار جراحی، متخصص بیهوشی و تمام کسانی که در اتاق عمل در خدمت بیمار هستند، تا انتهای روند جراحی در ارتباط باقی می‌ماند. برای نمونه به کارگیری یک کانال صوتی برای حفظ صداهای اتاق عمل، همانند بوق‌ها، برای تقویت ارتباط میان جراح و بقیه‌ی گروه بسیار موثر است.
ممکن است هدف از بازی‌های واقعیت افزوده خلق همه جانبه‌ترین تجربه‌ی مجازی ممکن باشد. به این معنا که ممکن است شما بخواهید که تمامی ارتباط‌تان با دنیای واقعی را حذف کنید. در چنین شرایطی، اصل اساسی مراقبت از کاربر است به طوری که ضمن انجام بازی آسیبی نبیند. بنابراین مکانیزم مورد استفاده می‌تواند فراهم آوردن یک فضای فیزیکی امن برای کاربر باشد.
۲- استفاده از تضادها برای ایجاد تمایز میان تجربه و کنترل‌های کاربر
طراحان حرفه‌ای قادرند اشیا و محیط‌ها را به شکلی طراحی کنند که بسیار واقعی به نظر برسند. اما نکته‌ی مهم توانایی تشخیص درست واقعیت از دنیای غیر واقعی است.تضاد می‌تواند به ایجاد این تمایز کمک کند.
در یک عمل جراحی که یک ویدیوی سه بعدی از حفره‌ی شکمی به جراح برای کنترل روند جراحی اطلاعات می‌دهد، اصل اساسی عناصر گرافیکی پایه هستند. اشکال ساده، رنگ‌های اصلی و سطوح دوبعدی همه در تشخیص محیط که شامل بدن و ابزار جراحی است، از کنترل و تنظیمات موثر هستند.
به طور مشابه در یک فضای مجازی مانند یک بازی یا فیلم، یک صفحه‌ی مشبک یا یک مکعب می‌تواند در تعیین حدود یک اتاق موثر باشد. استفاده از صفحات معلق یا کره‌هایی که با رنگ‌هایی که در دنیای واقعیت مجازی بیگانه است مشخص شده‌اند، یک راهکار بسیار مناسب برای ارائه‌ی عناصر کنترل و تنظیمات است. همچنین می‌توان محیط روبه‌روی کاربر را در فاصله‌ی دورتری نسبت به عناصر کنترل و تنظیمات به او نشان داد.
۳- دقیق باشید و برای گذار میان دنیای مادی و مجازی فضا را باز بگذارید
هر چه یک محیط دربرگیرنده‌تر باشد به طوری که فرد را به شدت درگیر خود کند و مشغول نگه دارد، امکان وقوع هرگونه وقفه نامطلوب و سر زده بیشتر خواهد شد. دقیق بودن و دادن فضا به فرد برای این که بتواند گذار مناسبی میان واقعیت مجازی و دنیای واقعی داشته باشد، منجر به خلق تجربه‌های بهتری برای او می‌شود.دستوراتی که به آرامی ظاهر می‌شوند و یا شدت ظاهر شدن‌شان به تدریج افزایش می‌یابد، به فرد فرصت می‌دهند تا خود را هماهنگ سازد.
در یک محیط جراحی، دستورها و هشدارهای بصری جای این که در مرکز میدان دید جراح باشد باید در حاشیه‌ی آن پدیدار شود تا باعث ایجاد مزاحمتی نشود. از آن‌جا که یک جراح به طور مداوم در حال دریافت اصوات محیط است، ایجاد هرگونه تغییر در این صداها مانند تغییر لحن افراد یا تغییر صدای دستگاه‌های هشدار دهنده، راهکار‌های موثری برای ایجاد گذار میان دنیای واقعی و مجازی خواهد بود.
رفتن به سمت کسی که غرق در یک بازی واقعیت مجازی است و ضربه زدن بر روی شانه‌ی او می‌تواند برایش تکان دهنده باشد. اما اگر این فرد آگاه باشد که فرد دیگری در اتاق و در نزدیکی او حضور دارد کمتر تکان دهنده خواهد بود. هم چنین اگر یک دیوار یا یک وسیله به تدریج ظاهر شود اثر مخرب آن در مقایسه با حالتی که به طور ناگهانی و در آخرین لحظه ظاهر شود بسیار کمتر خواهد بود. استفاده از صداهای خاص برای آگاه ساختن افراد از حضور سایر افراد یا وسایل در محیط بسیار موثر است. افزون بر این می‌توان برای نشان دادن حضور یک شخص از نور هم استفاده کرد.(تصور کنید کسی درب را باز می‌کند و یک راهروی نورانی در پشت بازیکن ظاهر می‌شود.)
۴- آگاه ساختن افراد از آن‌چه در دنیای واقعیت مجازی در حال انجام است
همان طور که آگاهی یک فرد غرق در دنیای مجازی از حضور سایر افراد در فضای واقعی اطرافش بسیار سودمند است، آگاهی افراد دنیای واقعی از چارچوب یک شخص در دنیای مجازی هم اهمیت دارد.
گروه‌های جراحی به شیوه‌ای بسیار هماهنگ عمل می‌کنند. آگاهی از اقدامات یکدیگر و پیش بینی گام‌های بعدی نکته‌ای مهم در انجام یک عمل جراحی ایمن و موثر است. نمایش فعالیت‌های جراح بر روی یک نمایشگر (و در بسیاری از موارد بیشتر از یکی) گروه جراحی را از اقدامات او آگاه می‌کند. این آگاهی به گروه کمک می‌کند تا بتوانند میان بخش‌هایی از کار که روند عادی دارد در برابر قسمت‌هایی که پیچیده است و نیاز به توجه ویژه‌ای دارد، تمایز قائل شده و از وقفه‌ی نابهنگام خودداری کنند. برای نمونه هنگامی که یک جراح درخواست تعویض یا جایگزینی یک دستگاه را دارد، به آن وسیله اشاره می‌کند یا آن وسیله را جابه جا می‌نماید. سایر افراد حاضر در اتاق عمل تنها با دنبال کردن نگاه جراح از روی صفحه‌ی نمایش قادر خواهند بود منظور او را متوجه شوند.
به طور مشابه،نشان دادن آن چه یک فرد در دنیای واقعیت مجازی تجربه می‌کند، می‌تواند به سایر افراد ناظر نشان دهد که چه زمانی و چگونه با او رفتار کنند. برای نمونه وقتی یک کاربر در خانه مشغول انجام یک بازی در محیط واقعیت مجازی است، نشان دادن محیط بازی بر روی یک صفحه‌ی نمایش بسیار موثر است. افزون بر این می‌توان از صدا نیز برای آگاه ساختن افراد استفاده کرد. بسیاری از بازی‌ها با در نظر گرفتن تماشگر طراحی شده است که اجازه می‌دهد به غیر از بازیکن تماشاگران هم تحت تاثیر قرار بگیرند.
با گوشی همراه واقعیت مجازی این مشکل شدت می‌یابد. در شرایطی که صفحه نمایش و بلندگوی خارجی در دسترس نیست و خصوصا زمانی که در یک محیط عمومی باشید. واقعیت مجازی یک فناوری جدید است و هنوز هنجارهای اجتماعی پابرجایی برای آن تعیین نشده است.
در دنیای واقعیت افزوده این چالش‌ها جدی‌تر خواهد بود. یک فرد با به کار گیری یک هدست واقعیت مجازی به وضوح چیزهایی را در دنیای مجازی تجربه می‌کند که ممکن است به طور جدی از دنیای واقعی باشد. اما در دنیای واقعیت افزوده این تجربیات مبهم است. کاربر مفاهیم دیجیتالی را دارد که به دنیای واقعی اضافه شده‌اند و این کاملا برای اطرافیان او نامحسوس است. شما چگونه این عدم تقارن را برطرف می‌کنید؟
هرچه فناوری پیشرفت می‌کند و توانایی ما برای خلق تجربه‌های مجازی رضایت‌بخش افزایش می‌یابد، با چالش‌های بیشتری در طراحی رو به رو خواهیم بود. ربات‌های دستیار جراحی نمی‌توانند به حل همه‌ی این مسائل کمک کنند اما نقطه‌ی خوبی برای آغاز هستند.
در زمینه‌ی فناوری واقعیت مجازی بخوانید:
>>آیا واقعیت مجازی راههای ارتباطی ما را تغییر خواهد داد؟
>>ورود اسکلت بیرونی به دنیای واقعیت مجازی
>>رونمایی از کنترلر جدید واقعیت مجازی Valve
منبع: fastcodesign
بازنشر این نوشتار تنها با ذکر لینک منبع و نام «مجله‌ی فناوری‌های توان افزا و پوشیدنی» مجاز است.
