یک هفته پیش از ارتقاء Joshua Burch به درجۀ سرجوخه، کسی فکر نمی‌کرد بتواند هنگام اهدای درجه بایستد و تنها راه برود.
Burch معلولی پاراپلژیک است که طی سانحه‌ای در گوآم که به یاد نمی‌آورد از کمر به پایین فلج شده است. تنها خاطرۀ او از حادثه اینست که یک دقیقه مشغول صحبت با گروهبان خود در اتاق هتل بود و ناگهان روز بعد بیرون هتل روی زمین افتاده بود و توسط یک کارمند به هوش آمد ولی نمی‌توانست حرکت کند، نه دست، نه بازوها و نه پاهایش را نمی‌توانست حرکت دهد.
Burch گفت: «آنها سعی می‌کردند من را بلند کنند تا حرکت کنم ولی این اتفاق قرار نبود رخ دهد». او دچار شکشتگی در مهرۀ هفتم گردن (پایین‌ترین استخوان گردن) خود شده بود. این متخصص آتش‌نشانی و نجات هوایی در سن ۲۱ سالگی می‌توانست خیلی کم از دست‌های خود استفاده کند ولی هیچ یک از پاهایش را نمی‌توانست بکار بگیرد و آیندۀ نامشخصی برای توانایی حرکت او وجود داشت.
ولی دوستان و اعضای خانواده به Burch می‌گویند که هیچگاه امیدش را برای بازیابی کارایی اندامش از دست ندهد. پس از چندین جراحی و ترمیم در هاوایی، او را به مرکز توانبخشی Polytrauma در مرکز پزشکی McGuire VA در ریچموند ویرجینیا منتقل کردند تا ببیند تا چه حد می‌تواند بدنش را به حرکت در آورد.
و مشخص شد با کمی کمک گرفتن از فناوری، این عضو تفنگداران دریایی می‌تواند راه برود. گروهبان دوم دریایی Travis Burch گفت: «او متواضع و سرسخت است. اگر کسی قادر به انجام این کار باشد آن شخص اوست و انگیزۀ او هر روز با فراز و نشیب بهبود می‌یابد».
این چیزی است که روزی قابل تصور برای کسی با آسیب شدید نخاعی نبود: ایستاده بر روی دوپا و راه رفتن با عصا و به کمک پابندهای رباتیک پوشیدنی. برای دکتر اشرف گرجی، رئیس پژوهش آسیب نخاعی در مرکز VA، این سرباز تازه مصدوم شده، با روحیۀ جوانی و جنگجوی خود، بیماری مناسب برای آزمون اسکلت بیرونی پایین‌تنه EKSO GT این بخش بود.
دکتر گرجی در پنجم فوریه و حین دومین تمرین Burch با اسکلت بیرونی گفت: «اینکه فردی مبتلا به آسیب نخاعی بتواند بایستد و راه برود چیزی نفس‌گیر است. راه رفتن معلولان نه تنها فواید جسمی و روانی آشکاری دارد، بلکه تأثیر فیزیولوژیکی بسیاری نیز دارد.»
جلسۀ اول معمولاً برای تنظیم و یادگیری ایستادن در نظر گرفته می‌شود ولی Burch در همان جلسۀ اول برای نخستین بار پس از سانحۀ هشت سپتامبر در راهروی بیمارستان ۲۵۶ گام برداشت.
مادر او Emily Burch گریه کرد. Emily که هر چهار فرزند او در ارتش خدمت می‌کنند گفت: «او نمی‌خواست متوقف شود، این دلیلی است که این فیزیوتراپ‌ها کار کردن با تنفنگداران دریایی را دوست دارند چرا که آنها همیشه می‌خواهند بیشتر از آنچه که از آنها خواسته شده است را انجام دهند. آنها می‌خواهند به هر طریقی جلو روند.»
یک هفته بعد، Burch دو دور در اطراف بخش بیمارستان (۴۸۶ گام) راه رفت و به قدری پیشرفت داشت که دکتر گرجی گفت که می‌تواند اسکلت بیرونی Ekso را برای رویداد ویژه ادامۀ آن روز یعنی مراسم ارتقاء درجه‌اش قرض بگیرد.
از سال ۲۰۱۱ ادارۀ سلامت کهنه سربازان ایالات متحده از پروژۀ اسکلت بیرونی دیگری با نام ReWalk برای راه رفتن معلولان در مرکز پزشکی James J. Peters وابسته به ادارۀ امور کهنه‌سربازان حمایت کرده است. کهنه سربازانی که از اسکلت‌های بیرونی استفاده کرده‌اند می‌گویند این دستگاه‌ها به آنها امید می‌دهد که روزی بتوانند در اطراف خانه و محلۀ خود راه بروند.
در سال ۲۰۱۴، سروان بازنشستۀ دریایی، Derek Herrera اولین آمریکایی بود که صاحب اسکلت بیرونی ReWalk پس از تأیید این دستگاه توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده برای کاربری خانگی شد. بنیاد MARSOC منابع مالی برای خرید این دستگاه را که نزدیک به ۷۰ هزار دلار بود جمع‌آوری کرد.
Burch امیدوارست تا روزی فرصتی مشابه بدست آورد. او گفت: «من قطعاً دوست دارم یک دستگاه شخصی داشته باشم.»
دستکم ۱۳ شرکت در بازار اسکلت بیرونی فعال هستند، برخی از آنها بر روی اسکلت‌های بیرونی پزشکی برای راه رفتن معلولان متمرکز هستند و برخی دیگر مانند لاکهید مارتین در حال بررسی پتانسیل آنها برای بکارگیری در میدان رزم هستند.
با وجود پتانسیل اسکلت‌های بیرونی برای کمک به راه رفتن معلولان ، بنا به گفتۀ دکتر گرجی، همۀ افراد پاراپلژیک کاندیدای بکارگیری اسکلت بیرونی نیستند. کسانی که سال‌ها پیش آسیب دیده‌اند و تراکم استخوان و حجم ماهیچه‌هایشان از دست رفته است یا در وضعیت سلامتی خوبی نیستند، قادر به استفاده از این دستگاه نخواهند بود.
در حال حاضر Burch هفته‌ای یکبار با پابندهای مصنوعی و رایانه و کمک گیری از واکر برای پشتیابی تمرین می‌کند. در نهایت او به سمت استفاده از عصا حرکت می‌کند و قادر خواهد بود حرکت‌های خود را کنترل کند.
منبع: militarytimes
