افراد فلج پس از کار با اسکلت بیرونی رباتیک که با مغز کنترل می‌شد توانستند مقداری از قدرت حرکت خود را دوباره بدست آورند.

هشت نفر از افراد پاراپلژی که از افکار خود برای به کارگیری اسکلت بیرونی رباتیک استفاده می‌کردند، جزئی از احساسات و کنترل پاهایشان را دوباره بدست آوردند. این مطالعه نوع جدیدی از توانبخشی را میسر می‌سازد.

این پژوهش که در مجلۀ گزارش‌های علمی (Scientific Reports) منتشر شد مرتبط با صحنه‌ای در جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل است که در آن یک بیمار فلج با استفاده از یک اسکلت بیرونی رباتیک که با مغز کنترل می‌شد با پا به توپ فوتبال ضربه زد. پروژه راه رفتن دوباره (Walk Again Project) یک پروژه شناخته شده است. این پروژه را میگوئل نیکوللیس (Miguel Nicolelis)، عصب شناس برزیلی و استاد قدیمی در دانشگاه دوک (Duke) رهبری می‌کند.

همه‌ی هشت بیمار آسیب کامل نخاعی دارند به این معنی که از محل آسیب به پایین هیچ حسی ندارند. این بیماران دو بار در هفته به مدت یک سال آموزش دیده‌اند تا با استفاده از رابط مغز و رایانه نمادی را که از طریق عینک واقعیت مجازی  یا یک شیء رباتیک دیده می‌شود، کنترل کنند.

شواهدی وجود دارد که چنین بازخورد زیستی (مانند مشاهده یک نماد که شما کنترل می‌کنید) به بهبود آسیب افراد از جمله سکته، کمک می‌کند. Bolu Ajiboye، پژوهشگر در زمینه رابط مغز و رایانه از دانشگاه کیس وسترن می‌گوید: «هدف از این رویکرد بهبود سیگنال‌های عصبی برای القای انعطاف‌پذیری و التیام مغز است».

در طول پژوهش، بیماران کلاهی می‌پوشند که امواج مغزی آنها و یا سیگنال‌های EEG را که برای هدایت حرکت استفاده می‌شود روی یک هدست Oculus Rift نمایش می‌دهد. بیماران به تدریج موفق می‌شوند تا با استفاده از اسکلت بیرونی رباتیک پاهای خود را حرکت دهند، بایستند و یا روی تردمیل راه بروند.

نیکوللیس می‌گوید پس از آموزش، بیماران قادر بودند به طور اختیاری پاهای خود را حرکت دهند؛ هرچند به آهستگی و برای نخستین بار پس از سال‌ها. آنها همچنین برخی از حس‌ها در اندام تحتانی خود را دوباره به دست آوردند. تا پایان پژوهش، نیمی از بیماران از تشخیص درمانگاهی آسیب کامل نخاعی به افراد پاراپلژی «ناقص» ترفیع پیدا کردند. نیکوللیس در یک مصاحبه تلفنی با روزنامه نگاران اظهار داشت: «این نخستین پژوهش استفاده طولانی مدّت از رابط مغز و رایانه است که به بهبود نسبی دست پیدا کرده است».

این که چرا چنین روشهایی می‌توانند کمک کننده باشند همچنان نامعلوم است. یک نظریه این است: زمانی که افراد برای اصلاح سیگنال EEG تلاش می‌کنند، این تلاش ممکن است به برقراری دوبارۀ ارتباط‌ها کمک کند تا رشته‌های عصبی پایین‌تر از نقطه‌ی آسیب دیده، از بین نروند. نیکوللیس می‌گوید: «ما عصب‌های باقی مانده را تحریک می‌کنیم تا توانایی ارسال پیام‌های مغز بیماران را داشته باشند».

خوزه کنترراس-ویدال (Jose Contreras-Vidal)، یک مهندس در دانشگاه هوستون که در زمینه استفاده از رابط‌های مغز و رایانه برای کنترل اسکلت بیرونی مطالعه می‌کند گفت: «در مطالعه‌ی نیکوللیس واضح نیست که کدام یک از شش روش متفاوت آموزش موجب بهبود شده است». این بدان معناست که این روش نمی تواند بلافاصله توسط مراکز توانبخشی مورد استفاده قرار گیرد تا زمانی که درک بهتری بدست آید.

وی افزود «این واقعاً سخت است که عنصر خاصی را به مزیت‌های بدست آمده مربوط کرد. در حال حاضر لازم است تا علت این تأثیرات را از هم جدا کنیم».

در زمینه روش‌های درمان آسیب نخاعی بیشتر بخوانید:
>>درمان آسیب نخاعی

منبع:  MIT Technology Review