نخستین پروتز بازوی متصل شونده به استخوان ، اعصاب و ماهیچه‌ها به کاربر امکان می‌دهد تا حس دست خود، استقلال در زندگی و کنترل دست از طریق مغز را دوباره باز یابد. این بازوی مصنوعی به کمک سامانه الکترودهای خود سیگنال پایداری را برای کنترل ظریف اندامها مانند برداشتن تخم مرغ بدون شکستن آن فراهم می‌کند. همچنین حس را مانند یک دست واقعی به کاربر منتقل می‌کند.
نخستین پروتز بازو متصل شونده به استخوان، اعصاب و ماهیچه ها به کاربر امکان می‌دهد تا حس دست خود، استقلال در زندگی و کنترل دست از طریق مغز را دوباره باز یابد.
این بازوی مصنوعی متصل شوند به بدن را مهندسی مکزیکی به نام Max Oritz Catalan که در سوئد زندگی می‌کند ساخته است. این بازوی مصنوعی به جزئی از بدن انسان تبدیل می‌شود. به طور واضحتر این وسیله با عمل اتصال به استخوان (osseointegration) به کمک یک ایمپلنت تیتانیومی، به استخوان متصل می‌شود. این وسیله با داشتن واسطهای ارتباط با اعصاب و ماهیچه ها می‌تواند امکان کنترل قابل اطمینان و راحت دست مصنوعی را تنها با فکر کردن کاربر به حرکت دست فراهم کند.
سازندۀ این پروتز بازوی متصل شونده به استخوان که فارغ التحصیل Tecnológico de Monterrey است می‌گوید Magnus که دچار قطع عضو از ناحیه بازوست، نخستین کسی است که از این فناوری استفاده می‌کند. این فناوری از سال ۲۰۱۳ به او کمک کرده تا یک زندگی عادی را تجربه کند و بتواند به شغل اصلی خود که کاربری ماشین آلات سنگین در مرز سوئد و فنلاند است بازگردد و حتی بتواند کارهای ظریفی مانند برداشتن تخم مرغ بدون شکستن آن را انجام دهد.
Oritz Catalan که دکترای مهندسی پزشکی دارد می‌گوید به کمک الکترودهایی که به ماهیچه‌ها و اعصاب متصل شده‌اند سیگنالهای با ثبات و با کیفیتی به دست می‌آید که امکان کنترل ظریف اندامها را فراهم می‌سازد. کاربر می‌تواند اشیاء کوچک و ظریف را بدون شکستن یا افتادن آن‌ها در دست بگیرد. همچنین حس دست خود را باز یابد. انتقال حس در برابر تداخلهایی که معمولاً در حسگرهای موجود در بازار وجود دارد محافظت شده است.
اتصال بازوی مصنوعی
این وسیله از دو بخش تشکیل شده است: یک بخش کاشتنی (ایمپلنت) و یک پروتز. نصب بخش نخست نیاز به جراحی دارد که در آن یک قطعه تیتانیومی داخل استخوان و یک سامانه کنترلی که الکترودها را به ماهیچه ها و اعصاب متصل می‌کند نصب می‌شود.
بخش دوم یک پروتز جدا شدنی است که اتصال مکانیکی با استخوان و اتصال الکتریکی را با الکترودهای کاشته شده برقرار می‌کند. این بخش را می‌توان از بدن جدا کرد. بنابراین کاربر می‌تواند به راحتی استحمام کند.
تا کنون در حدود ۴۰۰ نفر در جهان از ایمپلنت تیتانیومی استفاده می‌کنند. اما تنها دو نفر از آن‌ها از سامانه الکترودهای کاشته شده در اعصاب و ماهیچه ها نیز بهره می‌برند. انتظار می‌رود امسال بیش از ده بیمار سامانۀ کنترل عصبی پروتز بازوی متصل شونده به استخوان را دریافت کنند.
فناوری نوین ایمپلنت برای افراد قطع عضو
فناوری اتصال به استخوان مشکلات التهابی را که ناشی از استفاده از پروتزهای کنونی است پایان می‌دهد. دکتر کاتالان می‌گوید:
«پروتزهای متداول بسیار زمخت و ناراحت‌کننده هستند. مانند آن است که بخواهید یک کفش بسیار کوچک را به پا کنید. اما با اتصال مستقیم استخوان و نبود هر گونه اجزای مزاحم برای پوست، هم میزان استفاده از پروتز مصنوعی افزایش می‌یابد و هم کیفیت زندگی.»
افزون بر این با وجود ایمپلنت تیتانیومی، استخوان دور آن می‌تواند رشد کند و محکمتر به آن بچسبد. این ویژگی را مواد دیگری، مانند فولاد ضد زنگ که در محیط بسته از خود واکنش نشان داده و دچار ناپایداری مکانیکی می‌شوند، ندارند.
در حال حاضر امکان ایمپلنت تیتانیوم و اتصال پروتز بازوی متصل شونده به استخوان تنها در اروپا، استرالیا، شیلی و ایالات متحده وجود دارد و توافقهایی نیز برای انجام آن در مکزیک نیز انجام شده است.
دکتر کاتالان می‌گوید: «هدف ما آن است که فناوری‌ای بسازیم که مردم بتوانند از آن در فعالیتهای روزمره خود بهره ببرند. ما علاقه‌مندیم این فناوری تبدیل به استانداردی برای هر نوع قطع عضو شود و با این کار هزینه‌های آن نیز بسیار کاهش خواهد یافت.»
منبع: Science Daily
