معلولان و سالمندان با چالش‌های منحصر به فردی در جامعه ما روبرو هستند، به ویژه در زمینه دسترسی به آموزش، فرصت‌های شغلی و فعالیت‌های روزمره. فناوریهای کمکی این پتانسیل را دارند که این افراد را با ابزارهای مورد نیاز برای غلبه بر موانع و رسیدن به پتانسیل کامل خود توانمند کنند. با مجله فناوریهای توان‌افزا و پوشیدنی همراه باشید.
در دهه 1980، اصطلاح “فناوری کمکی (AT)” در ایالات متحده توسط انجمن مهندسی توانبخشی و فناوری کمکی آمریکای شمالی (RESNA) ابداع شد. این اصطلاح به عنوان راهی برای توصیف فناوری معرفی شد که می‌توان از آن برای حمایت از افراد دچار معلولیت استفاده کرد. این فناوری به آنها کمک می‌کند بر موانع ارتباطی، تحرکی، یادگیری و زندگی روزمره غلبه کنند.
معرفی اصطلاح “فناوری کمکی” نشانگر تغییری در روش استفاده از فناوری برای حمایت از افراد دچار معلولیت بود. پیش از معرفی این اصطلاح، فناوری بیشتر به عنوان ابزاری برای توانبخشی تلقی می‌شد، نه ابزاری برای توانمندسازی افراد دچار معلولیت برای زندگی مستقل‌تر و دستیابی به پتانسیل کامل خود.
اصطلاح “فناوری کمکی” از آن زمان به طور گسترده در سراسر جهان مورد استفاده قرار گرفت و به افزایش آگاهی در مورد نقشی که فناوری می‌تواند در حمایت از افراد دچار معلولیت ایفا کند کمک کرد. امروزه، فناوری کمکی طیف وسیعی از محصولات و خدمات را در بر می‌گیرد که از افراد دچار معلولیت حمایت و به آنها کمک می‌کند تا بر موانع ارتباطی، تحرکی، یادگیری و زندگی روزمره غلبه کنند.
فناوری کمکی یا فناوری تطبیقی
فناوری کمکی و تطبیقی مفاهیم مرتبطی هستند اما تفاوت‌های مشخصی دارند.
فناوریهای کمکی به هر وسیله، نرم‌افزار یا سامانه‌ای اطلاق می‌شود که برای حمایت از افراد دچار معلولیت و بهبود قابلیت‌های عملکردی آنها طراحی شده است. نمونه‌هایی از فناوری کمکی عبارتند از ویلچر، نرم‌افزار تشخیص گفتار و صفحه‌کلیدهای سازگار.
از سوی دیگر، فناوری تطبیقی به فناوری‌ای اطلاق می‌شود که برای رفع نیازهای خاص یک فرد دچار معلولیت اصلاح یا سفارشی‌سازی شده است. فناوری تطبیقی اغلب شامل گرفتن یک دستگاه یا سامانه موجود و اصلاح آن برای برآوردن نیازهای منحصر به فرد یک فرد دچار معلولیت است. برای نمونه، یک ماوس تطبیقی ممکن است برای پاسخگویی به نیازهای فردی با مهارت محدود اصلاح شود.
به عبارت ساده، محصولات و دستگاه‌هایی که برای کمک به افراد دچار معلولیت توسعه یافته‌اند به فناوری کمکی اشاره دارد. در حالی که فناوری تطبیقی به اصلاح فناوری موجود برای رفع نیازهای خاص یک فرد دچار معلولیت اشاره دارد.
هر دو نوع فناوری نقش مهمی در کمک به افراد دچار معلولیت برای زندگی مستقل‌تر و دستیابی به پتانسیل کامل خود دارند.
تحولات کنونی در فناوری کمکی
توسعه فناوری کمکی یک پیشرفت بزرگ در سال‌های اخیر بود. این فناوری در شیوه تعامل بسیاری از افراد دچار معلولیت با محیط خود انقلابی ایجاد کرد. فناوری کمکی به افراد مبتلا به اختلالات جسمی، حسی، شناختی و سایر اختلالات کمک می‌کند تا راحت‌تر و مؤثرتر به فناوری‌ها دسترسی پیدا کنند.
ابزارهای فناوری کمکی از نرم افزار تشخیص صدا تا پروتزهای رباتیک را شامل می‌شود. پیشرفت‌های کنونی در فناوری کمکی زندگی را به سمت بهتر شدن پیش می‌برد. امروزه انواع مختلفی از دستگاه‌ها در دسترس هستند و می‌توانند به جامعه ما شکل دهند.
در اینجا برخی از پیشرفت‌های فعلی در فناوری کمکی آشنا می‌شویم:
دستیارهای مجازی صوتی
پیشرفت‌های پردازش زبان طبیعی و تشخیص گفتار، دستیارهای مجازی را دقیق‌تر و مفیدتر کرده است. این نرم افزارها کاربران را قادر می‌سازند تا دستگاه‌های مختلف را کنترل کرده و با دستورهای گفتاری به اطلاعات دسترسی داشته باشند. برخی از محبوب‌ترین نمونه‌های دستیار صوتی عبارتند از Amazon Alexa، Google Assistant،Apple Siri و Microsoft Cortana.
می توان از دستیارهای صوتی برای کارهای مختلفی از جمله کنترل دستگاه‌های خانه هوشمند، تنظیم یادآورها، برقراری تماس تلفنی، پخش موسیقی و دسترسی به اخبار، آب و هوا و موارد دیگر استفاده کرد.
همانطور که می‌دانید، این دستیارهای مجازی در بلندگوهای هوشمند، موبایل و رایانه‌های شخصی ادغام شده‌اند. این‌ها زندگی را برای افراد دچار معلولیت، افراد مسن و سایرین که ممکن است در استفاده از دستگاه‌های محاسباتی سنتی مشکل داشته باشند، آسان‌تر و راحت‌تر می‌کنند.
دستگاه های پوشیدنی
ساعت‌های هوشمند، ردیاب‌های تناسب اندام، عینک‌های هوشمند و سمعک‌ها به طور فزاینده‌ای از ویژگی‌های فناوری کمکی استفاده می‌کنند. این دستگاه‌ها شامل حسگرها و سایر فناوری‌هایی هستند که می‌توانند داده‌های مربوط به فعالیت و سلامت کاربر مانند ضربان قلب، گام‌های برداشته‌شده و کالری سوزانده شده را اندازه‌گیری و ردیابی کنند.
دستگاه‌های پوشیدنی می‌توانند سقوط را تشخیص دهند، به راه‌اندازی یادآورها کمک کنند، و بسیاری از ویژگی‌های دسترس‌پذیری دیگر. افراد دچار معلولیت و سالمندان می‌توانند با استفاده از این دستگاه‌های پوشیدنی سلامت خود را به شیوه‌ای بهتر مدیریت کنند.
واقعیت افزوده
فناوری واقعیت افزوده برای افزایش دسترسی به مکان‌ها و ارائه کمک‌های بصری برای افراد دچار اختلالات بینایی با قرار دادن اطلاعات دیجیتال بر روی محیط فیزیکی استفاده می‌شود. توسعه فناوری در فضای واقعیت افزوده به افراد کم‌بینا کمک می‌کند تا به راحتی سایر وظایف روزمره را انجام دهند. برای نمونه با استفاده از سامانه‌های ناوبری AR، می‌توان جهت‌های گفتاری یا بصری را دریافت کرد. این می‌تواند به افراد مبتلا به اختلالات بینایی کمک کند تا ایمن‌تر و مستقل‌تر حرکت کنند.
دستگاه های کمکی مجهز به هوش مصنوعی
هوش مصنوعی برای ایجاد دستگاه‌هایی استفاده می شود که می‌توانند نیازهای منحصر به فرد کاربر را درک کنند و به آنها پاسخ دهند. دستگاه‌های کمکی مجهز به هوش مصنوعی می‌توانند به روش‌های مختلف برای افراد دچار معلولیت و افراد مسن مفید باشند.
دستگاه‌های مجهز به هوش مصنوعی را می‌توان برای نظارت بر محیط برنامه‌ریزی کرد و در صورت وجود نگرانی‌های ایمنی بالقوه، مانند سقوط یا تغییر در سطح فعالیت، به مراقبان یا اعضای خانواده هشدار داد. این دستگاه‌ها می‌توانند به افراد دچار معلولیت و افراد مسن کمک کنند تا با ارائه ابزار و اطلاعات مورد نیاز برای مدیریت زندگی روزمره، مستقل‌تر زندگی کنند.
فناوری ردیابی چشم
فناوری ردیابی چشم می‌تواند برای افراد دچار ناتوانی جسمی از چند جهت مفید باشد:
دسترسی: فناوری ردیابی چشم را می‌توان برای کنترل دستگاه‌هایی مانند رایانه‌ها و تلفن‌های هوشمند بدون نیاز به ورودی‌های فیزیکی مانند ماوس یا صفحه کلید استفاده کرد. این می‌تواند استفاده از فناوری و دسترسی به اطلاعات را برای افراد دچار معلولیت جسمی آسان‌تر کند.
ارتباطات: فناوری ردیابی چشم می‌تواند به عنوان یک وسیله ارتباطی جایگزین برای افراد دچار ناتوانی جسمی که توانایی صحبت کردن یا استفاده از دست‌هایشان محدود است، استفاده شود. برای نمونه، از فناوری ردیابی چشم م برای انتخاب حروف، کلمات یا عبارات برای ساخت جملات و انتقال پیام استفاده کرد.
فناوری کمکی: فناوری ردیابی چشم را می‌توان برای کنترل فناوری کمکی مانند صندلی چرخدار و پروتز استفاده کرد و به افراد دچار ناتوانی جسمی اجازه می‌دهد آزادانه و مستقل‌تر حرکت کنند.
آموزش و اشتغال: فناوری ردیابی چشم می‌تواند به افراد دچار معلولیت جسمی کمک کند تا در فرصت‌های آموزشی و شغلی مشارکت کامل‌تری داشته باشند. برای نمونه، افراد دچار ناتوانی جسمی می‌توانند از فناوری ردیابی چشم برای یادداشت برداری، تکمیل تکالیف و شرکت در جلسات آنلاین استفاده کنند.
رابط های مغز و رایانه غیرتهاجمی
BCI ها (رابط‌های مغز و رایانه) از الکترودهایی استفاده می‌کنند که روی پوست سر قرار می‌گیرند تا فعالیت مغز را شناسایی کرده و آن را به دستوراتی تبدیل کنند که دستگاه‌ها را کنترل می‌کنند. این به افراد دچار معلولیت اجازه می‌دهد تا بدون نیاز به حرکات فیزیکی با فناوری تعامل داشته باشند. الکترودها الگوهای فعالیت الکتریکی مرتبط با افکار خاص را شناسایی می‌کنند. سپس توسط الگوریتم‌ها تفسیر می‌شوند و برای کنترل دستگاه‌هایی مانند رایانه، اندام مصنوعی و وسایل ارتباطی استفاده می‌شوند.
این فناوری این پتانسیل را دارد که کیفیت زندگی افراد دچار ناتوانی جسمی را با اجازه دادن به آنها برای انجام وظایف و تعامل با جهان به روش‌های جدید تا حد بسیاری بهبود بخشد.
این پیشرفت‌ها و سایر پیشرفت‌ها به بهبود کیفیت زندگی افراد دچار معلولیت کمک می‌کند و زندگی مستقل و مشارکت در فعالیت‌های روزمره را برای آنها آسان‌تر می‌کند.
>> عصای هوشمند و یافتن صندلی دلخواه شما در رستوران
>> بهبود فوری تحرک دست پس از سکته با تحریک طناب نخاعی
منبع: pcquest.com
«استفاده و بازنشر مطالب تنها با ذکر لینک منبع و نام (مجله فناوریهای توان افزا و پوشیدنی) مجاز است.»
