دستکش‌های هوشمند واقعیت مجازی همانند کنترلرهای دستی قابلیت ایجاد بازخورد لمسی و همچون دوربین‌ها توانایی ردیابی حرکات دست را دارند. اما آیا باز هم بیشتر از فناوری‌های دیگر واقعیت مجازی مورد استفاده قرار می‌گیرد؟ چرا دستکش‌های هوشمند بخشی از هر سامانه واقعیت مجازی نیستند؟

شرکت SENSO دستکش‌هایی برای واقعیت مجازی طراحی کرده است که حرکت انگشتان فرد را برای کنترل و حرکت دست در دنیای واقعیت مجازی ردیابی می‌کند و بازخورد لمسی شامل لرزش و نوسان دما را به انگشتان ارائه میدهد. اگر علاقمند به دانستن جزئیات فنی بیشتری هستید، می‌توانید تارنمای Road to VR را بررسی کنید. چرا که ما اینجا در مورد SENSO صحبت نمی‌کنیم بلکه قصد داریم در مورد دستکش‌های واقعیت مجازی و ویژگی‌های آنها صحبت کنیم.

در نگاه اول دستکش‌ها شبیه یک کنترلر ساده و بدیهی به نظر می‌رسند: آنها یک قطعه از لباس هستند که می‌توانند به طور همزمان حرکت طبیعی انگشتان را دنبال کنند (بر خلاف یک کنترلر دستی) و بازخورد لمسی ارائه دهند (بر خلاف دوربین‌های متداول Kinect). به همین دلیل یک میلیارد نسخه مختلف از آنها وجود دارد. تارنمای Road to VR افزون بر SENSO شش نمونه جدید دیگر از دستکش‌ها را معرفی کرده است اما این هنوز یک فهرست جامع نیست. شاید هنوز هم معروف‌ترین دستکش، دستکش سه انگشتی تام کروز در فیلم Minority Report باشد.

اما با وجود همه این تلاش‌ها، دستکش‌های ردیاب حرکت، بخشی از هر سامانه واقعیت مجازی و یا واقعیت افزوده مدرن برای مصرف کننده نیستند. چون دستکش‌های رایانه‌ای فقط در صورتی کار می‌کنندکه از آنها درست استفاده شود و تا زمانی که به درستی از آنها استفاده نشود ناخوشایند و غیر ضروری هستند. چرا؟

«متناسب همچون یک دستکش» تنها یک اصطلاح است

دستکش‌ها تنها در یک اندازه تولید می‌شوند و همه آنها دارای یک الگوی واحد هستند اگر آنها کوچک باشند پس فوق العاده تنگ و چسبناک خواهند بود و پوشش‌های واقعیت مجازی اغلب دارای تجهیزات الکترونیکی هستند. این به این معنی است که ابزارهای توسعه یافته باید بزرگ باشند تا این تجهیزات را در خود جای دهند. اگر شما یک فرد لاغر باشید، آزادی عمل بیشتری برای حرکت انگشتان دارید و این کار دستکش را مختل می‌کند چون فاصله ایجاد شده بین انگشتان و بافت دستکش و شکاف هوای ایجاد شده موجب کند شدن بازخورد لمسی می‌شود.

راحتی، مهمترین مسئله برای ابزار صنعتی تخصصی نیست اما بیشتر شرکت‌ها از جمله آنهایی که قصد فروش محصولات مصرفی خود به مقدار انبوه را دارند، بسیار علاقمند به مشکلات سخت افزاری و تعامل آنها با بدن‌های متنوع هستند.

در مقایسه با دوربین‌هایی که دست‌ها را ردیابی می‌کنند، دستکش می‌تواند موقعیت واقعی انگشت را حدس بزند. متأسفانه، رایانه‌ها هنوز تفسیر می‌کنند که آیا انگشتان به اندازه کافی باز شده‌اند تا شیئی را در واقعیت مجازی در دست بگیرید و یا اینکه آیا برخی از حرکت‌های شما با موقعیت‌هایی که قبلاً ثبت شده است مطابقت دارد یا نه. یک سامانه فیزیکی اطمینان حاصل می‌کند که اشیاء در دست شما پرش نداشته باشند و همچون چسب آنها را محکم نگه میدارد. شرکت‌هایی همچون Leap Motion قابلیت‌های بسیاری را در نرم‌افزار خود جای داده‌اند اما هنوز هم معایبی وجود دارد.

فناوری لمسی دشوار است

VR نیازی ندارد برای جالب بودن شبیه به دنیای واقعی باشد. اما اگر یک دستگاه ادعای کامل بودن دارد، فناوری همه جانبه لمسی، ارتعاشات و عناصر گرمایشی کافی نیست. من می‌خواهم برای گرفتن اشیاء مجازی، دستم را پیرامون جسم حس کنم و این تنها زمانی امکان‌پذیر است که جسمی فیزیکی انگشتانم را متوقف کند.

راهکار آشکار و واضح، نیروی بازخورد اسکلت بیرونی دست است که یک چیز واقعی است.  دستکش واقعیت مجازی همانند یک محصول کامل به نظر می‌رسد اگر همه ویژگی‌های راحتی، تشخیص حرکت و فناوری لمسی را داشته باشد. این تنها راه برای جبران این واقعیت است که دستکش‌ها چندان جالب و سرگرم کننده نیستند.

دستکش‌ها زشت و ناراحت کننده هستند

آیا می‌دانید چه چیزی را با دست‌هایتان لمس کرده‌اید؟ هر چیزی می‌تواند باشد. و آیا می‌دانید دست‌هایتان به چه چیزی آغشته هستند؟ نفت یا عرق؟ بنابراین هر پوششی برای دستان به طور مداوم از داخل و بیرون کثیف خواهد شد. افزون بر این دلخوری از یک طراحی ناقص، ناراحتی از داشتن دو لباس و یا حمل آنها در همه جا و گرمای آنها در تابستان نیز وجود دارد.

یکی از نقاط قوت فروش SENSO این است که برخلاف Kinect و یا دستگاه‌های مشابه به یک دوربین خارجی نیاز ندارد. اما دوربین یک مشکل بسیار بزرگ نیست اگر بتواند مستقیماً به هدست VR یا AR متصل شود که شرکت‌های مایکروسافت، Leap Motion و دیگران در حال حاضر در تلاش هستند تا این امر را محقق کنند. مسلما دستکش هنوز هم مزایایی دارد.

چه چیز دیگری می‌توان ساخت؟

من هنوز هم ایده سامانه کنترلی VR با عکس‌العمل لمسی را ترجیح می‌دهم. جواهرات کنترل حرکت نیز همچون دستکش‌هایی که کل دست را نمی‌پوشانند، مزایایی دارند و لزوماً نیازی نیست فناوری لمسی در تماس با پوست باشد.

شاید فردی یک پوست فوق العاده انعطاف‌پذیر الکترونیکی کشف کند که شبیه دستکش باشد. محصولاتی مانند SENSO در کوتاه مدت سرگرم کننده خواهند بود اما ردیابی دست با دوربین و کنترلرهای دستی هنوز هم دو استاندارد طلایی VR هستند. برای اینکه دستکش در آینده جایی داشته باشد باید بر هردوی این فناوری‌ها غلبه کند.

در همین زمینه بخوانید:

>>دستکش هوشمند برای لمس اشیا در دنیای واقعیت مجازی

منبع: theverge